Maximus dolor, inquit, brevis est.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Disserendi artem nullam habuit. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Fadio Gallo, cuius in testamento scriptum esset se ab eo rogatum ut omnis hereditas ad filiam perveniret. An haec ab eo non dicuntur? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Duo Reges: constructio interrete. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest.

Praeclare enim Epicurus his paene verbis: Eadem, inquit, scientia confirmavit animum, ne quod aut sempiternum aut diuturnum timeret malum, quae perspexit in hoc ipso vitae spatio amicitiae praesidium esse firmissimum.

Quam ob rem utique idem faciunt, ut si laevam partem
neglegerent, dexteram tuerentur, aut ipsius animi, ut fecit
Erillus, cognitionem amplexarentur, actionem relinquerent.

Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum
naturam essent, non dolere;

Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Ita prorsus, inquam; In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;

Bork: Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum?
Venit ad extremum;: Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur?
Bork: Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.
Bork: Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt.
Sed fortuna fortis;: Praeterea et appetendi et refugiendi et omnino rerum gerendarum initia proficiscuntur aut a voluptate aut a dolore.
Bork: Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio.

Cave putes quicquam esse verius.
Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur?
Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis.
Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus;
An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit?
Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur.

Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. -, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi.

Eam stabilem appellas.
Sed quae tandem ista ratio est?
Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest.
Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas;
Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta.
Quare si potest esse beatus is, qui est in asperis reiciendisque rebus, potest is quoque esse.